ათასჯერ მაინც წავშალე უკვე წერილის დაწყების პირველი წინადადება.
ჰოდა რა მჭირს არ ვიცი.
დიდი ხანი არ არის რაც შენს ბლოგს ვკითხულობ. ერთ დღეს შემოვედი სუულ შეთხვევით და გადავაწყდი პოსტს რომელიც შენს მეგობარს ეძღვნებოდა.
მერე მოვდივარ და ვრჩები ხოლმე. თითოეულ ახალ პოსტთან ერთად ძველ პოსტებსაც ვკითხულობ.
როგორი ხარ იცი? არაფერს ამბობ ზედმეტს. მშვიდი წყნარი ტემბრით მიყვები ამბავს შენს თავზე.ხან უბრალოდ ისტორიას და მე ვფიქრობ ხოლმე, წინ რომ მეჯდე ხელებზე სახეს ჩამოვაყრდნობდი და ისე მოგისმენდი.
ხან გეთანხმები ხან არ გეთანხმები. ხან ვფიქრობ ასე რატომ ფიქრობ.
ბევრი ხან და კითხვისნიშანი არსებობს შენთან და ეს კიდევ ერთი მაგნიტია რაც შენს ბლოგზე ჩემი შემოსვლების სიხშირის რიცხვს ზრდის და ზრდის.
ჰოოდა კიდევ ხშირად მქონია მომენტი რომ რაღაც შენს ძალიან პირადულს ჩუმად ვკითხულობდი, და ჩამიხურავს ფანჯარა. როგორც უცებ სხვისი გახსნილი წერილი რომ ჩაგივარდება ხელში და ცნობისმოყვარეობას ვერ ერევი, პირველი აბზაცის მერე რომ უკვე ყვირის შიგნიდან რაღაც და შენც საკუთარ თავზე გაბრაზებული, იმ ხმაზეც გაბრაზებული სასწრაფოდ აბრუნებ თავის ადგილას.
გადავდივარ ისევ ძველ პოსტზე და არ მწყინდება კითხვა.ნუ აქამდე არ მომბეზრებია.
და კიდევ ერთი მიზეზი
“ნუ ხარჯავ ამდენ ძალისხმევას, ყველაფერი საუკეთესო მოულოდნელად ხდება =)”
რომ ეს სიტყვები ხშირად დავინახო.
ხისსუნიანისახლი
🙂
mec momceret vinmem ra cerili 🙂
ხშირად შეიხედეთ ხოლმე საფოსტო ყუთში, ერთ დღეს იქნებ თქვენი წერილიც დაგხვდეთ.
შენც მისწერო შეგიძლია ნებისმიერს
yuti.safosto@gmail.com
vaime
gavocdi
arc ki vici
ra vtqva
madlobas getyodi rom ar vgrznobde raoden sacodavi sityvaa madloba
:O
gavtbi :*